Układ po­kar­mo­wy czło­wie­ka 10 najtrudniejszych zagadek

Wyrostek robaczkowy pełni ważną rolę w funkcjonowaniu układu odpornościowego człowieka, będąc magazynem „pożytecznych” bakterii oraz wytwarzając krwinki białe chroniące organizm przed szkodliwymi wirusami i bakteriami. Leży w prawym dole biodrowym, lecz jego dokładne położenie jest wysoce zmienne osobniczo.

Według tradycyjnego podziału można w budowie wątroby wyróżnić 4 płaty: prawy, lewy, czworoboczny, ogoniasty. Podział wątroby na płaty wykazuje zmienność gatunkową. Płat lewy może dzielić się na płat lewy wątroby boczny i lewy wątroby przyśrodkowy; podział ten nie występuje u przeżuwaczy.

Desmodont (tj. więzadło przyzębia) tkanka wypełniająca przestrzeń między cementem korzeniowym, a kością wyrostka zębodołowego, łącząca jednocześnie obie struktury. Zbudowana jest z dwóch typów tkanki łącznej: włóknistej (o układzie regularnym) oraz wiotkiej (bogatej w komórki, naczynia i nerwy).

Wątroba jeden z głównych narządów ogrzewających krew, przekształca puryny w kwas moczowy, wytwarza polisacharyd – heparynę, magazynuje żelazo i witaminy: A, D, K, niewielkie ilości B12 i C, które uwalnia w razie potrzeby. Jednym z zadań wątroby jest filtracja krwi. Nerwy wątroby pochodzą z układu współczulnego i włókien przywspółczulnych nerwu błędnego; do błony surowiczej wątroby dochodzą gałązki czuciowe prawego nerwu przeponowego.

Opierając się na ukształtowaniu powierzchni trzustki można wyróżnić jej poszczególne części: trzon, szyjka, głowa. Trzustka człowieka narząd gruczołowy położony w górnej części jamy brzusznej. Ma nieregularny, wydłużony i spłaszczony w wymiarze grzbietowo-brzusznym kształt. Wymiar podłużny w rzucie poprzecznym porównywany do kształtu młotka lub haczyka (wygięty częścią środkową do przodu).

Dwunastnica – u człowieka rurowaty narząd długości 25–30 cm, wychodzący z żołądka i stanowiący początkowy odcinek jelita cienkiego. Początkowy odcinek dwunastnicy łączy się z odźwiernikiem żołądka, końcowy przechodzi w jelito czcze. Dwunastnica leży na wysokości pierwszego kręgu lędźwiowego. W kształcie przypomina literę C.

Jelito grube (łac. intestinum crassum) – końcowy odcinek jelita kręgowców łączący jelito cienkie z odbytem. W jelicie grubym odbywa się końcowy proces formowania kału. Błona śluzowa jelita grubego nie tworzy kosmków jelitowych. Jest również silnie pofałdowana, co zwiększa jego powierzchnię.

Głównym zadaniem kosmków jelitowych jest zwiększenie powierzchni wchłaniania. Kosmki jelitowe są silnie unerwione, występują w nabłonku jednowarstwowym walcowatym. Jelito cienkie dzielimy na trzy podstawowe części. Są to, kolejno: dwunastnica, jelito czcze oraz jelito kręte. Stosunkowo ściśle daje się odgraniczyć jedynie dwunastnica; jelito czcze przechodzi w kręte bez wyraźnej granicy.

Wyrostek robaczkowy (łac. appendix vermiformis) – cienkie uwypuklenie jelita ślepego u niektórych ssaków. Jego ściana licznie jest wyposażona w grudki limfatyczne (chłonne). Pełni on przypuszczalnie rolę w okresie, gdy u noworodka tworzy się symbioza między organizmem ssaka a mikroflorą jelitową. Niegdyś uważany u ludzi za narząd szczątkowy.

Perystaltyka – aktywność motoryczna w przewodzie pokarmowym, która powoduje przesuwanie pokarmu z przełyku aż do jego końcowego odcinka, czyli odbytnicy. Potocznie mianem perystaltyki określa się czasem wyłącznie ruchy perystaltyczne w jelicie.