Pytania o broni białej

Hasta – jeden z rodzajów włóczni używanych przez legionistów rzymskich. Składała się z długiego (ok. 2,5 – 3,5 m) drzewca, wykonywanego zazwyczaj z młodego drzewa jesionu lub orzecha, odznaczającego się giętkością i wytrzymałością, oraz z szerokiego grotu o kształcie liściastym, wykonywanego z żelaza.

Mizerykordia krótki, wąski sztylet służący do dobijania rannego lub konającego przeciwnika (stąd nazwa), o mocnym sztychu oraz długiej klindze przystosowanej do pchnięcia przeciwnika (coup de grâce). Pochodny puginału. Stanowiła ważną rolę w uzbrojeniu średniowiecznego rycerstwa.

Darda (fr. dard – grot), półpika – europejska krótka broń drzewcowa, rodzaj piki. W zachodniej Europie używana początkowo do miotania jako włócznia, ale od XII wieku jako kolna broń piechoty. W Polsce używana w XVI–XVII wieku przez podoficerów wojsk pieszych jako oznaka godności (rangi).

Wakizashi był obok katany drugim mieczem noszonym przez samurajów. Służył on do ścinania głów zabitym oraz do rytualnego samobójstwa (tzw. seppuku). W katanie miała być z kolei zaklęta dusza samuraja. Yari była z kolei włócznią o bardzo ostrym brzeszczocie, zaś roninami określano bezpańskich samurajów lub sługów którzy zbiegli z majętności swego pana.

Określenie to obejmuje wiele typów krótkiej broni białej, w tym mizerykordię i indyjski katar. Mały puginał, zazwyczaj w użyciu cywilnym, potocznie nazywany jest sztyletem.

Karabela, to szabla charakterystyczna dla terenów Polski, kojarzona z sarmatyzmem. W użyciu od XVII do XVIII wieku. Wiele egzemplarzy wyposażano w bogate zdobienia rękojeści, często kosztem wartości bojowej. Szabla z anatomiczną rękojeścią w formie głowy ptaka i otwartym jelcu. Konstrukcja rękojeści umożliwiała zarówno pewny chwyt jak i wykonywanie cięć łukowych z nadgarstka (młyńce).

Stal damasceńska (staropol. „demeszka”) – nazwa pochodzi od Damaszku w Syrii, w którego okolicach istniały liczne warsztaty produkujące z tej stali miecze i szable o unikatowej w średniowieczu jakości. Białą broń ze stali damasceńskiej produkowano w latach ok. 900–1600 w krajach muzułmańskich, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie. Proces produkcji stali damasceńskiej był objęty tajemnicą i nigdy nie został opanowany w Europie. W czasie badań w 2006 roku znaleziono w niej nanorurki, co może tłumaczyć jej wytrzymałość i twardość.

Labrys czyli topór o dwóch ostrzach był godłem kolaboracyjnej Francji Vichy, a obecnie jest symbolem stosowanym przez lesbijki. Składa się z dwóch obuchów w kształcie zaostrzonego klina i styliska z twardego drewna lub metalu. Labrysy mające prawdopodobnie znaczenie ofiarne lub symboliczne znane są z kultury minojskiej, celtyckiej i skandynawskiej.

Polskim najsłynniejszym mieczem jest Szczerbiec, miecz koronacyjny królów Polski, obecnie znajdujący się na Wawelu. Jest to jeden z najciekawszych okazów broni białej, jakie zachowały się w naszym kraju. Szczerbiec powstał pomiędzy XII i XIII wiekiem na terenie Polski. Za pierwszego udokumentowanego posiadacza uznaje się Bolesława I, księcia mazowieckiego. Szczerbiec pierwszy raz został użyty jako miecz koronacyjny w 1320 roku do koronacji Władysława Łokietka.

Miecz długi, bastardowy, półtorak (pot.) "półtoraręczny" – miecz, którego długa rękojeść pozwala na walkę jedną ręką lub oburącz. Pojawił się w XIII wieku, bardzo popularny od połowy XIV wieku, z powszechnego użycia wyszedł na początku wieku XVI. Jego masa oscylowała w granicach od 1,2 do 1,6 kg.