Kultura starożytnego Egiptu - pytania

Kartusz – w starożytnym Egipcie magiczna pętla-węzeł szen, wydłużony znak oznaczający „Uniwersum”. Dosłownie w języku egipskim „kartusz” to szenu, słowo o takim samym rdzeniu jak szeni „otaczać”. Kartusz. Pojawiają się jako podwójny sznur z zawiązanymi dwoma końcami czy pusta pieczęć. Używano ich w celu identyfikacji władcy: papirusy, stele, reliefy w świątyniach, malowidła w grobowcach i w formie pieczęci (np. odciskane w świeżej zaprawie po zamknięciu królewskiego grobowca).

Pschent podwójna korona władców Górnego i Dolnego Egiptu, czyli władców starożytnego Egiptu. Powstała ona z połączenia białej, wysokiej korony Górnego Egiptu (hedżet) z czerwoną, niską, koroną Dolnego Egiptu. Z przodu korony znajdowała się święta kobra umieszczana na czole jako znak boskiej ochrony, symbolizująca boginię Uadżet.

Święto Opet - w starożytnym Egipcie święto poświęcone boskiej triadzie Amona-Re, Mut i Chonsu. W trakcie tego święta faraon składał ofiarę w świątyni w Karnaku, następnie ofiarowywał kadzidło i wodę przed barkami kultowymi. Święto trwało od 11 dni (w czasach Tutanchamona) do 27 dni za panowania Ramzesa III.

Kolejna część ducha zwana była Ka, a nazywano tak samą energię życiową osoby. Egipcjanie wierzyli, że moment śmierci następuje, gdy Ka opuszcza ciało i oddala się do zaświatów. Była to fundamentalna dla naszego świata część człowieka, gdyż jej obecność odróżniała osoby od przedmiotów. Śmierć rozumiano jako oddzielenie się ciała od elementów duchowych.

Najważniejszym świętem królewskim był Sed. Uroczystość miała charakter rytualnej odnowy sił króla: wierzono, że z wiekiem zarówno pierwiastek ludzki, jak i boski we władcy mógł osłabnąć i święto miało na celu zaradzeniu temu. Święto nazywane jest dzisiaj czasem jubileuszem królewskim.

Sfinks Totmesa III leżący na Dziewięciu Łukach. Luwr. Nazwa może wynikać z faktu używania łuków przez sąsiadów państwa faraonów lub też pochodzić od rytuału niszczenia (łamania) uzbrojenia pokonanych wrogów.

Siedzący skryba – pełnoplastyczna rzeźba z wapienia, pokryta polichromią, przedstawiająca skrybę – uczonego w piśmie. Cenny przykład sztuki starożytnego Egiptu. Rzeźba odnaleziona została w roku 1850 w okolicach Sakkary przez Auguste'a Mariette'a; jako dar rządu egipskiego Skryba został przekazany do zbiorów paryskiego Luwru. Czas powstania 2620–2500 p.n.e.