Oświecenie - pytania

Oświecenie, in. wiek Oświecenia (fr. siècle des Lumières), jako wiek rozumu. nurt kulturalny oraz okres w historii Europy przypadający na koniec XVII wieku do początku XIX wieku, szerzący deizm, indyferentyzm religijny, naturalizm i krytykę Kościoła. Ludzie oświecenia najbardziej cenili to, co można pojąć rozumem. Ważna cecha oświecenia to sekularyzacja państw europejskich oraz sformułowanie praw człowieka. To myśliciele tej epoki określili doktrynę katolicką oraz nastawienie Kościoła do kultury mianem obskurantyzmu.

Literatura polska oświecenia – epoka w historii literatury polskiej przypadająca na lata 1740–1822. Początek polskiej literatury oświeceniowej przypada na okres panowania Augusta III. Literatura polska tego okresu to w ogromnej większości poezja. Najwybitniejszym twórcą tego okresu był warmiński biskup Ignacy Krasicki.

Akosmizm to pogląd filozoficzny, według którego Wszechświat nie istnieje i jest jedynie złudzeniem. Ukształtował się w epoce oświecenia, a wywodzi się z empiryzmu. Akosmizm zakłada nieistnienie materii i to, że każda rzecz we wszechświecie jest formą złudzenia myśli. Nie jest możliwe dowiedzenie prawdziwości lub fałszywości tego twierdzenia. Można jedynie przyjąć je jako aksjomat lub odrzucić.

Wolter, właśc. François-Marie Arouet, był osobowością złożoną, wyrażał nieraz sprzeczne poglądy, jego postępowanie nierzadko było kontrowersyjne, dlatego wiele różnych ideologii uznało go za swojego patrona (np. ateiści, deiści, rewolucjoniści). Voltaire’owi w rzeczywistości nie można przypisać w pełni żadnej ideologii. Był przede wszystkim zwolennikiem liberalizmu, traktującym z rezerwą każdą religię i ideologię.