Pytania o prehistorii

Człowiek z Boskopu to anatomicznie współczesna skamielina człowieka ze środkowej epoki kamienia ( późny plejstocen ) odkryta w 1913 roku w Afryce Południowej. Skamielina została początkowo opisana jako Homo capensis i uznana za odrębny gatunek ludzki przez Brooma (1918), ale w latach 70. ten typ „boskopoidu” był powszechnie uznawany za reprezentatywny dla współczesnych populacji Khoisan .

Niewiarygodne? A jednak! Po wyewoluowaniu z płazów, owodniowce rozdzieliły się na dwie grupy: zauropsydy i synapsydy. Do zauropsydów należą wszystkie gady (w tym dinozaury) i ptaki, natomiast z synapsydów wyewoluowały ssaki. Dimetrodon jest wczesnym synapsydem więc pomimo wyglądu bliżej mu do ssaków niż do dinozaurów.

Elasmozaur (Elasmosaurus) – rodzaj plezjozaura żyjącego w Ameryce Północnej. Elasmozaur miał 10,3 m długości. Cechowało go opływowe ciało o wiosłowatych kończynach, krótki ogon, niewielka głowa na końcu niezwykle długiej szyi, osiągającej 7,1 m długości. Elasmozaur był pierwszym rozpoznanym członkiem tej grupy długoszyich plezjozaurów. Tak, jak wszystkie plezjozaury nie był on dinozaurem! Nie wszystkie wymarłe gady są dinozaurami!

Prehistoria (prahistoria) kończy się wraz z wynalezieniem pisma, co dla każdej kultury działo się w innym momencie. ... Niektóre kultury nie poznały nigdy pisma; żyjące w ten sposób obecnie lub do niedawna noszą nazwę kultur pierwotnych. Badaniem prehistorii (prahistorii) zajmuje się archeologia pradziejowa.

Kriolofozaur (Cryolophosaurus) – rodzaj dużego teropoda należącego do grupy neoteropodów (Neotheropoda). Żył we wczesnej jurze na terenie dzisiejszej Antarktydy. Jest pierwszym nowym taksonem dinozaura odkrytym na tym kontynencie. Jego pozycja systematyczna jest niejasna – klasyfikowano go zarówno w grupie Tetanurae, jak i Dilophosauridae.

Torozaur (Torosaurus) – duży przedstawiciel ceratopsów. Nazwa rodzajowa Torosaurus oznacza „podziurawiony jaszczur”. Torozaur miał jedną z największych czaszek spośród wszystkich zwierząt lądowych. Mogła ona osiągać 2,8-3,2 m długości. Jest to prawdopodobnie rekord wśród lądowych zwierząt - jedynie eotriceratops mógł mieć porównywalnie długą (ok. 3 m).

Mamenchizaur (Mamenchisaurus) – duży, mierzący do około 25 m długości roślinożerny dinozaur. Żył w późnej jurze i być może wczesnej kredzie na terenach dzisiejszych Chin i Tajlandii. Rodzaj Mamenchisaurus cechował się niezwykle długą szyją, dochodzącą do 15 m długości u największych osobników i składającą się z 19 kręgów, co do dziś pozostaje rekordem. Mamenchizaur miał również najdłuższe żebra ze wszystkich zauropodów – osiągały długość 3,42 m.

Krzyżowanie się Neandertalczyków ze współczesnymi ludźmi miało miejsce kilka razy. DNA pochodzące od neandertalczyków znaleziono w genomie współczesnych populacji w Europie i Azji, stanowi ono 1-4% współczesnych genomów. Geny neandertalskie nie występują w większości współczesnych populacji Afryki Subsaharyjskiej

Neandertalczycy mieli dużą pojemność czaszki (1.600 cm3), która była większa niż u współczesnych ludzi. W porównaniu z ludźmi współczesnymi, neandertalczycy mieli krótsze nogi i większe ciała - była to prawdopodobnie adaptacja do zachowania ciepła w zimnym klimacie. Większe oczodoły sugerują, że ich wzrok mógł być lepszy niż wzrok współczesnych ludzi

Neandertalczycy zostali nazwani po pierwszym miejscu, w którym ich skamieniałości odkryto w połowie XIX wieku - była to dolina rzeczna w Niemczech zwana Neanderthal. Neandertalskie szczątki znaleziono w Europie (wczesny zasięg), a także w południowo-zachodniej, środkowej i północnej Azji (późny zasięg)