Pytania o śpiewie

Koloratura to wirtuozowskie wykonywanie różnych ozdobników melodii w śpiewie operowym/głos. Koloratura – w analizie dzieła muzycznego, określenie fragmentu kompozycji wokalnej (np. arii lub pieśni).

Bas – najniższy solowy i chóralny głos męski. Basem określa się też osobę śpiewającą basem (w przypadku głosu w chórze używamy liczby mnogiej basy). Polscy znani basiści to: Adam Didur i Bernard Ładysz.

Baryton głos męski, mieszczący się w środkowym zakresie skali głosu (niższy od tenoru, wyższy od basu). Skala barytonu chóralnego sięga od A do f 1, zaś solowego – od G do g 1, ale może być poszerzona zarówno w górę jak i w dół.

Dyskancista (dyszkancista) – chłopiec śpiewający w chórze kościelnym. Nazwa pochodzi od słowa dyskant (dyszkant), oznaczającego górny (często najwyższy) głos w utworach muzyki dawnej. Od początku XVII wieku otrzymał nazwę sopranu (sopran), a w tradycyjnej muzyce barokowej używano określenia cantus.

Jan Kiepura - polski śpiewak (tenor) i aktor. Mąż Márthy Eggerth. Brat młodszego o dwa lata Władysława – również tenora, występującego jako Wł. Ladis.

W Japonii od dawna istniała tradycja zabawiania gości śpiewem podczas przyjęć lub kolacji. W roku 1971, Daisoki Inoue, japoński perkusista, zbudował maszynę w oparciu o magnetofon kasetowy, która odgrywała muzykę po wrzuceniu monety. Tym, co zapewniło sukces, był model biznesowy: maszyny były wynajmowane do sklepów, ale nie sprzedawane - dzięki czemu sklepy nie musiały dbać o zakup najnowszych przebojów (zajmował się tym właściciel maszyn).

Piosenka "You will never walk alone" zdobyła najpierw popularność jako jeden z radiowych hitów. Potem została podchwycona przez kibiców zespołu Liverpool, którzy śpiewają ją przed każdym meczem na swoim stadionie. Jest to prawdopodobnie najbardziej znany hymn klubu piłkarskiego na świecie, przyjęty później też i przez inne drużyny (Celtic, Feyenoord, Borussia Dortmund)

Solfeż to jedna z podstawowych technik nauki muzyki, której celem jest wyćwiczenie trafiania w tonację i wysokość dźwięku. Ciekawostką jest fakt, że kraje anglosaskie stosują jako ostatni dźwięk 'ti' zamiast oryginalnego 'si'. Zmianę tę wprowadziła w XIX wieku Sarah Glover, aby każdy dźwięk zaczynał się od innej litery i mógł być nią zapisywany. Zatem Anglicy i Amerykanie znają kolejne dźwięki jako "Do-Re-Mi-Fa-Sol-La-Ti".

Sopran koloraturowy cechuje się skalą od c1 do f3 oraz szybką ruchliwością. Partie koloraturowe zawierają wiele ozdobników i pasaży.

Rola Królowej Nocy uchodzi za jedną z najtrudniejszych w operze. Czasami mówi się, że wykonywanie tej roli stanowi oddzielny zawód śpiewaczy. Operę skomponował W.A.Mozart.