Sumerowie - pytania

Gliniane tabliczki na nich to Sumerowie zapisywali swoje pismo. Podstawowym materiałem, na którym dokonywano zapisów w piśmie klinowym, była glina, której w Mezopotamii było pod dostatkiem. Szkoły pisarzy (tabliczek) w czasach Assurbanipala posługiwały się słownikami i podręcznikami. Obok języka akadyjskiego uczono w nich również martwego już sumeryjskiego, który był niezbędny do zrozumienia wcześniejszych pism.

Sargon Wielki (akad - ''prawowity król) zwany Sargonem Akadyjskim - założyciel dynastii akadyjskiej i twórca imperium akadyjskiego, panował w latach 2334-2279 p.n.e. Uważany za twórcę pierwszego w dziejach świata imperium, rozciągającego się od Elamu i dolnej Mezopotamii aż po Morze Śródziemne i Anatolię (zasięg ten jest dyskutowany). Stolicą imperium było miasto Akad, którego dotąd nie odnaleziono. Uczeni uważają że Sargon Wielki był biblijnym Nimrodem, synem Kusza, którego spłodził Cham - syn Noego.

Sumerowie (sum. saĝ-ĝi6-ga, tłum. „czarnogłowi”) to starożytny lud nieznanego pochodzenia, który pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. stworzył wysoko rozwiniętą cywilizację w południowej Mezopotamii – Sumer. Posługiwali się językiem sumeryjskim i pismem klinowy. Według odkrytych źródeł pisanych nazywali siebie „czarnogłowymi przybyłymi ze wschodu”.

"Proces o morderstwo z Nippur" to najstarsza znana rozprawa sądowa, która miała miejsce w Nippur w XIX wieku p.n.e. Spisany językiem sumeryjskim na tabliczce glinianej protokół procesu został odcyfrowany przez Samuela Kramera. Protokół jest najstarszym źródłem, poświadczającym prawdopodobnie istnienie w starożytności instytucji, przypominającej sąd przysięgłych.

Według wierzeń mezopotamskich ludzie zostali stworzeni w celu odciążenia bogów od pracy codziennej. Pośrednikiem pomiędzy bogami a ludźmi został ustanowiony en, przez którego bogowie obdarzali ludzi swoją łaską, w zamian zaś odbierali należną im cześć. En łączył w sobie funkcje króla i kapłana i w społeczeństwie pierwotnym był symbolem płodności. Mieszkaniem ena było giparu (egipar) – wydzielony dla niego obszar świątynny.