Wybrzeża - pytania

Klify Moheru (ang. Cliffs of Moher) to odcinek klifowego wybrzeża Oceanu Atlantyckiego w zachodniej części Republiki Irlandii. Jedna z głównych atrakcji turystycznych Irlandii. Klif zbudowany z wapieni i piaskowców ma 8 km długości i wysokość do 214 m. Na szczycie klifu wznosi się kamienna wieża – O'Brien's Tower, zbudowana w XIX w. jako punkt obserwacyjny.

Wielka wydma Piłata jest największą, pod względem objętości piasku i wysokości, wydmą w Europie. Jest położona w Francji La Teste-de-Buch, w odległości 60 km od Bordeaux.

Wybrzeże Szkieletowe to wybrzeże Oceanu Atlantyckiego leżące w północnej części Namibii. Miejsce to było często nawiedzane przez portugalskich żeglarzy, którzy nazwali ten rejon „bramą do piekła” ze względu na panujące w nim silne prądy morskie oraz liczne płycizny, stanowiące śmiertelną pułapkę dla przepływających tam statków.

Na Rugii znajduje się najmniejszy park narodowy Niemiec - Jasmund z charakterystycznymi klifowymi formacjami skalnymi. Dość często błędnie przyjmuję się, że namalowane przez wybitnego malarza romantyzmu Caspara Davida Friedricha ,,Skały kredowe na Rugii'' to istniejąca formacja. Jednak malarz połączył kilka różnych krajobrazów Rugii, a miejsca nigdy nie zidentyfikowano.

Preikestolen lub Prekestolen, w lokalnej tradycji Hyvlatonnå (dosł. ambona) - klif w Norwegii o wysokości 604 m, położony nad Lysefjordem, Ryfylke. Płaska powierzchnia wierzchołka o wymiarach 25 na 25 metrów, jest jedną z największych atrakcji turystycznych tego kraju. Powstała najprawdopodobniej ok. 10 tysięcy lat temu w wyniku pęknięcia skał pod wpływem mrozu.

Kangertittivaq (duń. Scoresbysund) to fiord we wschodniej części Grenlandii. Jest najdłuższym (350 km) i jednym z najgłębszych (ponad 1500 m głębokości) na Ziemi. Fiord to rodzaj głębokiej zatoki, mocno wcinającej się w głąb lądu, często rozgałęzionej, z charakterystycznymi stromymi brzegami, powstałej przez zalanie żłobów i dolin polodowcowych.

Szeroka równina pływowa odsłaniana w czasie odpływu morza to watt. Występuje w strefie pływów, gdzie jest sukcesywnie zamulana i zarastana przez roślinność bagienną. Watty o dużych powierzchniach znajdują się wzdłuż holenderskich, niemieckich i duńskich wybrzeży Morza Północnego, rozciągając się między stałym lądem a Wyspami Fryzyjskimi. Obszar ten, o szerokości do kilkunastu kilometrów, nosi nazwę Morza Wattowego. Na zdjęciu Mont Saint Michele we Francji.

Wybrzeże fiordowe – to rodzaj wybrzeża wysokiego, które powstaje w wyniku zalania morzem długich, wąskich, głębokich (U-kształtnych) dolin polodowcowych (fiordów) na obszarach górskich. Doliny te tworzą zatoki (do kilkuset km długości) o stromych ścianach sięgających do kilometra wysokości. Wybrzeże to występuje m.in.: w płn.-zach. Norwegii, na Nowej Zelandii, w Szkocji, na Alasce, Antarktydzie, Grenlandii, w płd. Chile.

Wybrzeże dalmatyńskie to typ wybrzeża morskiego wysokiego, które powstało w wyniku zalania gór ułożonych równolegle do linii brzegowej. Powstaje w ten sposób system wydłużonych wysp i półwyspów, ułożonych równolegle do wybrzeża. Pomiędzy nimi znajdują się liczne głębokie cieśniny. Na wybrzeżach dalmatyńskich często zachodzą zjawiska krasowe. Nazwa wywodzi się od części wschodniego wybrzeża Morza Adriatyckiego i położonej nad nim historycznej krainy Dalmacji (Chorwacja) i występuje jeszcze m. in. w Kalifornii.

Tombolo tworzą się w wyniku działalności fal morskich. Fale opływające wyspę zakręcają za nią, po czym zderzają się z falami, które opłynęły wyspę z drugiej strony, a także tymi odbitymi od lądu. W efekcie transportowany przez nie materiał jest w tym miejscu osadzany.