Gło­wo­no­gi najtrudniejsze zagadki

Łodzik (Nautilus) należy do rzędu morskich głowonogów z podgromady łodzikowców (Nautiloidea) obejmujący liczne gatunki wymarłe oraz kilkanaście współcześnie żyjących. Spokrewniony jest z wymarłymi amonitami i belemnitami. Muszli tych zwierząt używa się jako naczyń i do wyrobu ozdób, mięso jest jadalne. Środowiskiem ich życia są ciepłe oceany, dość głębokie wody, rzędu 400–700 metrów p.p.m.

Kałamarnice olbrzymie mają największe oczy spośród wszystkich zwierząt (być może poza niepotwierdzonymi kałamarnicami kolosalnymi), o średnicy do 30 centymetrów. Duże oczy pozwalają lepiej dostrzegać skąpe światło głębin, w tym światło bioluminenscencyjne emitowane przez żywe organizmy.

Linia lobowa – linia, która powstaje na styku przegród i wewnętrznej ściany muszli głowonogów. Linia ta jest zwykle pofałdowana; składa się z siodeł (fałdów wypukłych w stosunku do ujścia muszli) i zatok (fałdów wklęsłych). Linia lobowa nie jest widoczna z zewnątrz muszli, ale jest głównym elementem diagnostycznym podczas rozpoznawania taksonów dla paleontologów.

Sepia – czarnobrązowy barwnik otrzymywany z woreczka czernidłowego mątwy. Rodzaj atramentu, pozyskiwany z głowonogów, stosowany od końca XVIII wieku. Wyrabiano z niej kredki i farby.

Ośmiornice i kałamarnice mają niebieską krew. Zamiast czerwonej hemoglobiny rolę przenośnika tlenu pełni u nich hemocyjanina zawierająca miedź (stąd niebieski kolor). W niskiej temperaturze i przy małym stężeniu tlenu w wodzie, transport oparty o hemocyjaninę jest bardziej wydajny od hemoglobinowego.