10 najtrudniejszych zagadek o iluzjach

Grunt Księżyca odbija więcej światła z powrotem w kierunku jego źródła, niż w innych kierunkach. Jest to właściwość rzadka na Ziemi, ale dość powszechna wśród skalistych ciał niebieskich.

Tęcza to zjawisko optyczne i meteorologiczne występujące w postaci charakterystycznego wielobarwnego łuku powstającego w wyniku rozszczepienia światła widzialnego. Rozszczepienie światła jest w tym przypadku wynikiem zjawiska dyspersji (tak jak w pryzmacie), wynikającego z różnic w kącie załamania światła o różnej długości fali przy przejściu z powietrza do wody i z wody do powietrza. Dyfrakcja zaś to rozszczepienie światła podczas przejścia przez szczelinę, tutaj nie zachodzi.

Złudzenie to znane jest od starożytności. Tuż nad horyzontem otaczające Księżyc dalekie chmury i obiekty (góry, drzewa) mają bardzo mały rozmiar kątowy, przez co Księżyc wydaje się większy.

Najczęściej halo ma rozmiar kątowy 22° i powstaje przez załamanie na powierzchniach kryształów sześciokątnych. W atmosferze polarnej możliwe są okręgi halo o innych promieniach lub zjawiska o bardziej złożonych kształtach.

Jest to iluzja Poggendorffa, po raz pierwszy opisana w roku 1860. Przeprowadzane badania wskazują, że jej główną przyczyną jest postrzeganie przez obserwatorów kątów ostrych jako bardziej rozwarte, niż są w rzeczywistości.

Pokój Amesa z zewnątrz wygląda jak „normalny” prostokątny pokój, ale w rzeczywistości ma kształt trapezu. Dzięki specyficznemu układowi ścian, powstaje złudzenie optyczne; osoba stojąca w odległym kącie pokoju wydaje się być dużo mniejsza od osoby stojącej w bliższym kącie pokoju choć w rzeczywistości osoby te są tej samej wielkości.

Aby doszło do iryzacji, warstwa chmury musi być tak cienka, by większość promieni słonecznych napotkała tylko pojedynczą kroplę bądź kryształek lodu. Kryształy lodu muszą być małe, większe produkują aureole.

Za każdym razem, mimo zmiany, to szpak dziobie bociana.

To iluzja Jastrowa. Oba kształty są identyczne, ale kształt B położony jest nieco bardziej na prawo. Jest to zauważane po prawej stronie ilustracji, ale niedostrzegane po lewej. Przez to kształt B wydaje się większy.

Jest to znana iluzja Zöllnera, po raz pierwszy opisana w roku 1860. Możliwe, że wywołuje ją wrażenie głębi. Czarne linie są również równoległe do kolorowych.