Pytania o Biblii

Święty Paweł z Tarsu jest autorem Listów, które pozostawił po sobie a jest ich 13: Listy do Rzymian, do Koryntian 1 i 2, do Galatów, do Efezjan, do Filipian, do Kolosan, do Tesaloniczan 1 i 2, do Tymoteusza 1 i 2, do Tytusa, do Filemona,. Dodatkowo, pozostały też pisma po świętym Pawle Apokalipsa, Korespodencja z Seneką Młodszym, Dzieje - te nie zostały umieszczone w Biblii. Możliwe, że 14 List do Hebrajczyków może też należeć do świętego Pawła, lecz jest to nie ustalone i nie ma na to dowodów.

Pierwszą Księgą Nowego Testamentu jest Ewangelia świętego Mateusza. Ewangelia Mateusza (skrót: Mt lub Mat) – lub Ewangelia według świętego Mateusza – jedna z czterech Ewangelii Nowego Testamentu, której autorstwo tradycyjnie przypisywano Mateuszowi Ewangeliście. Umieszczana w kanonie Nowego Testamentu jako pierwsza. Ewangelia Mateusza należy do ewangelii synoptycznych. Miejsce powstania Ewangelii nie zostało dotąd rozstrzygnięte i jest przedmiotem nieustającej debaty wśród biblistów.

Według Biblii tekst Dekalogu otrzymał Mojżesz od JHWH na górze Synaj. Wyryty na 2 kamiennych tablicach, zawierał podstawowe zasady przymierza Boga z ludem Izraela. Tablice te miały być przechowywane w Świątyni Jerozolimskiej.

Góra ma wysokość 2285 m n.p.m. Jest to drugi pod względem wysokości szczyt na półwyspie Synaj i w Egipcie. Znajduje się w pobliżu Góry Świętej Katarzyny, najwyższej na półwyspie Synaj (2637 m n.p.m.). W pobliżu góry nazywanej w Starym Testamencie Synaj Mojżeszowi ukazał się anioł Boga w płonącym krzewie i polecił mu wyprowadzić Izraelitów zniewolonych w Egipcie (Wj 3:1-10; Dz 7:30). Rok po tym zdarzeniu Mojżesz otrzymał Dziesięć Słów i zawarł z Bogiem przymierze.

W tekście Dziejów Apostolskich nie znajdziemy imienia autora. Według chrześcijańskiej tradycji (min. Ireneusz z Lyonu, Tertulian, Klemens Aleksandryjski, Euzebiusz z Cezarei, Orygenes) księgę tę napisał Łukasz Ewangelista, towarzysz podróży Pawła z Tarsu, z pochodzenia Grek, z zawodu lekarz. Identyczną wzmiankę zawiera Fragment Muratoriego.

Święty Jan Ewangelista jako jedyny jest autorem: Ewangelii, swoich Listów, jak i Księgi Apokalipsy, Wliczając w to tylko kanoniczne Pisma Nowego Testamentu. Jan Ewangelista, Jan Apostoł, Jan Teolog, grec. Ιωάννης, (zm. ok. 100 r. w Efezie) – jeden z dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa, syn Zebedeusza i Salome, brat Jakuba Większego (Starszego) Apostoła. Święty Jan jest także autorem Księgi Objawień, czyli Apokalipsy.

A ponadto 2 List Świętego Jana, oraz List do Filemona i Świętego Judy. Wszystkie te listy mają tylko 1 rozdział. Trzeci List św. Jana lub 3 Jan – księga Nowego Testamentu przypisywana apostołowi Janowi, autorowi Ewangelii Jana, autor nazywa siebie prezbiterem (starszym). Wielu krytyków uważa że autorem listu jest autor Pierwszego i Drugiego Listu Jana

I Księga Machabejska – księga historyczna, zaliczana przez część chrześcijan do deuterokanonicznych ksiąg Starego Testamentu. Współczesny judaizm uznaje walory historyczne księgi, jednak nie nadaje jej statusu dzieła stricte religijnego. Księga opisuje dzieje Judei pod panowaniem hellenistycznego Imperium Seleucydów, półtora wieku po podboju Lewantu przez Aleksandra Macedońskiego. W pierwszym rozdziale powiedziane zostaje, że Aleksander Wielki zaanektował terytorium Judei, a w swoim czasie zastąpił go Antioch IV Epifanes.

Lechia została opisane w Księdze Sędziów, chodzi o sędziego Izraela Samsona, w rozdziale 15: “Ośla szczęka” Księga Sędziów [Sdz] (hebr. שֹּׁפְטִים, Szofetim, gr. Κριταί) – jedna z ksiąg biblijnych, w Biblii hebrajskiej wchodząca w skład „Proroków Starszych”, w Septuagincie i chrześcijańskich wydaniach Starego Testamentu zaliczana do ksiąg historycznych.

Pierwszą księgą jest Genesis - czyli Księga Rodzaju, potem Exodus, czyli Księga Wyjścia. Następnie Księga Kapłańska, Księga Liczb. A ostatnią jest Księga Powtórzonego Prawa.