Pytania o historii Egiptu

Nomarcha w starożytnym Egipcie wyższy urzędnik i zarządca nomów, kierował pracą niższych urzędników, do jego obowiązków należało składanie przed królem szczegółowych raportów o stanie zasobów państwowych. Kariera nomarchy była uzależniona od łaski władcy. (gr. nom, egip. sepat).

Prapagórek, w religii staroż. Egiptu mityczna wyspa, pierwszy fragment lądu, który się wyłonił z wód praoceanu Nu na początku procesu stworzenia świata. Według niektórych podań Ptah był prapagórkiem, który wyłonił się w trakcie tworzenia świata. Na nim zaś siedział jego syn, Nefertum[2]. Jego żoną była Sekhmet, wojownicza bogini, której imię znaczy 'Mocarna'.

Początki cywilizacji egipskiej sięgają zjednoczenia regionu delty (Egiptu Dolnego) i doliny Nilu (Egiptu Górnego) w okresie predynastycznym (ok. 3500 p.n.e.). W czasach historycznych następowały po sobie kolejne warianty państwowości w postaci jednolitych królestw (Stare, Średnie i Nowe Państwo).

Narmer uważany za twórcę i założyciela państwa „Obydwu Krajów”, czyli Górnego i Dolnego Egiptu oraz I dynastii. Według egipskiego kapłana żyjącego w III wieku p.n.e., Manethona, władca miał zginąć w wyniku ataku hipopotama. Istnieje jednak możliwość, że legenda ta ma związek nie z samą śmiercią, a nawiązanie do hipopotama jako idei zmartwychwstania.

Amenhotep IV objął panowanie w okresie największego rozkwitu państwa, wprowadził oficjalnie kult nowego boga – Atona. Manifestacją nowej linii politycznej władcy było zbudowanie nowej stolicy (Achetaton) i odsuwanie od władzy dotychczasowego duchowieństwa. Reforma doprowadziła w efekcie do konfliktu z kapłanami starej religii i wkrótce po śmierci władcy do rewizji polityki wewnętrznej Egiptu; samego władcę skazano na zapomnienie, a jego religię zarzucono.

Starożytny Egipt (stegip. Kemet, Czarna Ziemia) – wysoko rozwinięta cywilizacja starożytnego Bliskiego Wschodu położona w północno-wschodniej Afryce w dolinie i delcie Nilu. Początki cywilizacji egipskiej sięgają zjednoczenia regionu delty (Egiptu Dolnego) i doliny Nilu (Egiptu Górnego) w okresie predynastycznym (ok. 3500 p.n.e.).

Treść Kamienia z Rosetty stanowi dekret wydany 27 marca roku 196 p.n.e. przez kapłanów egipskich w Memfis dla uczczenia faraona Ptolemeusza V z okazji pierwszej rocznicy koronacji, w związku z doznanymi od niego dobrodziejstwami. Faraon po wstąpieniu na tron ogłosił amnestię, obniżył podatki i podniósł dochody kapłanów.

Księga Umarłych to zbiór modlitw, zaklęć, formuł magicznych i przepisów. Jej fragment miał zapewnić zmarłemu pokonanie wszystkich etapów drogi, jaka czekała go w zaświatach i uzyskanie zgody Thota i Ozyrysa na nieśmiertelność.

W 47 roku p. n. e. Kleopatra urodziła syna - Cezariona, którego ojcem był Juliusz Cezar.

Księga Jaskiń to jeden z najważniejszych tekstów pogrzebowych egipskiego Nowego Państwa. Księga Jaskiń, zapisana na ścianach grobowców, była swego rodzaju materiałem informacyjnym dla umarłych. Szczególną uwagę poświęcono w księdze nagrodzie i karze w życiu pozagrobowym. Księga jest też jednym z najlepszych źródeł informacji o tym, jak wygląda piekło według starożytnych Egipcjan. Ramzes IV był pierwszym faraonem, który umieścił w swoim grobowcu Księgę Jaskiń.