Językoznawstwo - pytania

Hieroglificzne, sumeryjskie, klinowe, fenickie, greckie, łacińskie. Pismo jest głównym środkiem przekazu dorobku cywilizacyjnego. Historia pisma nie jest odrębną dyscypliną naukową, stanowi jedynie element pomocniczy takich dziedzin, jak: epigrafika – nauka, zajmująca się odczytywaniem i interpretacją inskrypcji, wyrytych w materialne twardym (np. w kamieniu).

Homonimy. Przykładami mogą być słowa: "Bóg" i "buk", jak i "morze" i "może". Podobnie jak słowo "karze", które może pochodzić od słowa karać, jak i kazać. Są także homonimy, które mają identyczną wymowę i pisownię, ale zupełnie inne jest pochodzenie wyrazów, podobnie zresztą, jak i znaczenie.

Pismo piktograficzne początkowe stadium rozwoju pisma. W piśmie piktograficznym każdy rysunek (piktogram) oznaczał dane pojęcie (np. schematyczny rysunek głowy oznaczał głowę). Piktografami posługiwały się prehistoryczne ludy basenu Morza Śródziemnego, Chin, niektóre ludy Afryki Środkowej, Ameryki Północnej i Australii.

handlarz starzyzny to błędny zapis. Poprawny zapis to: handlarz starzyzną (ą) co łatwo można sprawdzić w każdym słowniku.

Volapük (nazwa oznacza „język (ogólno )światowy” od ang. world „świat” i speak „mowa”) – język sztuczny opracowany w 1879 roku przez niemieckiego księdza Johanna Martina Schleyera, który wierzył, że robił to z nakazu Boga. Powstał w oparciu o łacinę, niemiecki, francuski i angielski, przy czym najwięcej elementów pochodzi z tego ostatniego.

Tachygrafia znaki tirońskie – pierwszy sposób szybkiego pisania skrótowego, odpowiednik dzisiejszej stenografii. system ten znany był już w starożytnej Grecji i został jedynie wprowadzony do Rzymu przez Tyrona.

Ido sztuczny język opracowany w 1908 na bazie esperanto. Wielkim propagatorem esperanto reformita był laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii Wilhelm Ostwald, który część otrzymanych pieniędzy przekazał na promocję języka ido.

Panini (V wiek p.n.e.) to gramatyk indyjski, który stworzył pierwszą gramatykę sanskrytu, złożoną z 3959 reguł – Ashtadhyayi ("Ośmioksiąg"). Było to zarazem pierwsze opracowanie gramatyki na świecie. Pāṇini uważany jest za prekursora oraz ojca językoznawstwa formalnego. Indyjska legenda powiada, że gdy Panini studiował gramatykę, ukazał się mu bóg Śiwa, który uderzył 14 razy w bęben zwany mridanga. Dźwięki te ułożyły się w zestaw głosek sanskrytu w postaci 14 reguł zwanych śiva-sutrani.

Aliteracja (z łac. ad + litera) to powtórzenie w celach ekspresywnych jednej lub kilku głosek na początku lub w akcentowanych pozycjach kolejnych wyrazów tworzących zdanie lub wers. Aliteracja często była używana w dawnej poezji, szczególniej w klasycznej greckiej i rzymskiej. Sekwencja, w której wszystkie elementy aliterują ze sobą i kiedy każdy wers lub wyraz rozpoczyna się od tej samej litery to również tautogram.

Głagolica to najstarsze znane pismo słowiańskie, którego stworzenie przypisuje się Cyrylowi i Metodemu. Istnieje hipoteza, że Słowianie posiadali wcześniej inne niezachowane w zabytkach pismo używane w celach głównie rytualnych - wzmianka o nim znajduje się w kronice Thietmara. Wedle kolejnej hipotezy głagolica może być wzorowana na tym piśmie.