Pytania o kanibalizmie

Kanibalizm wśród ludzi ludożerstwo czyli antropofagia (gr. anthropos – człowiek, phagein – pożerać), często ma podłoże religijne. Jedzenie ludzkiego mięsa może być szkodliwie dla zdrowia. Zagrożenie powodują priony, wirusopodobne białka – wywołują one choroby z grupy zakaźnych encefalopatii gąbczastych. Wśród plemion Nowej Gwinei, zwłaszcza ludu Fore, szalała choroba, zwana kuru lub „śmiejącą się śmiercią”.

Kuru obecnie uznawana jest za chorobę, która praktycznie już nie istnieje – spotykano ją u plemion z Papui Nowej Gwinei, które praktykowały kanibalizm. Stwierdzono, że do infekcji dochodziło w czasie spożywania mózgu zmarłego chorego członka rodziny. Dość charakterystycznym objawem były przymusowe napady śmiechu stąd jest określana jako "śmiejąca się śmierć".

Atak Maorysów na załogę statku był sprowokowany urządzonym na pokładzie biczowaniem młodego maoryskiego wodza. W odpowiedzi jego klan wypowiedział załodze wojnę. Kanibazlim był zaś typową praktyką Maorysów w odniesieniu do jeńców wojennych. Wiadomość o tym wydarzeniu powstrzymała na kilka lat wszelkie wyprawy Europejczyków do Nowej Zelandii i odwlekła znacznie ostateczną kolonizację wyspy.

Pomijając aspekt moralny i kulturowy, zjadanie własnego gatunku jest także złym pomysłem od strony biologicznej, ze względu na ryzyko zarażenia się chorobami i pasożytami. Jedzenie mózgu i rdzenia kręgowego jest szczególnie ryzykowne ze względu na możliwość zarażenia się nieuleczalną chorobą prionową jak kuru.

Wielu historyków uważa, że kanibalizm był rzadki lub nawet nieobecny wśród Karaibów. W 1503 roku królowa Izabela zabroniła brania ludzi do niewoli, chyba, że "komuś to posłuży do zbawienia". Sytuacja ta stanowiła dla Hiszpan zachętę, by przypisywać kanibalizm mieszkańcom Karaibów, by ich legalnie zniewolić pod pretekstem powstrzymania ich od grzechu kanibalizmu.

"Jaś i Małgosia" to stara opowieść niemiecka, spisana (ale nie wymyślona) przez braci Grimm. Średniowieczną Europę nawiedzały co jakiś czas plagi głodu, w trakcie których zdarzały się zarówno porzucanie dzieci (których nie można wyżywić), jak i kanibalizm (wiedźma chciała zjeść Jasia i Małgosię).

Podczas wojny domowej w Kongu w roku 1989, Pigmeje, traktowani jako półludzie, byli zabijani i zjadani przez obie strony konfliktu. Sinafasi Makelo, reprezentant Pigmejów Mbuti, złożył w ONZ petycję o uznanie aktów Kanibalizmu na obszarze Konga za zbrodnię przeciwko ludzkości i ludobójstwo.