Mity - pytania

W Hadesie oprócz Styksu płynęły jeszcze cztery inne rzeki: Acheron, Kokytos, Flegeton, Lete. Aby dostać się do krainy zmarłych, trzeba było przeprawić się przez rzekę Styks. Swoją łodzią przewoził przez rzekę ponury Charon. Za swoją pracę brał od każdej duszy jednego obola – bez monety nie było wstępu do krainy, Acheloos w mitologii greckiej bóg i uosobienie rzeki Aspropotamos.

Harpe (gr. harpe „sierp”, łac. hamatus) – miecz o zakrzywionym ostrzu, który według legendy otrzymał dla zabicia Meduzy Perseusz od Hermesa.

Artemida (także Artemis; stgr. Ἄρτεμις Ártemis, łac. Diana ) – w mitologii greckiej bogini łowów, zwierząt, lasów, gór i roślinności; wielka łowczyni. Uważana również za boginię płodności, niosącą pomoc rodzącym kobietom. Podobnie jak Apollo był bogiem słońca i życia, tak Artemidę uznawano za boginię księżyca i śmierci.

Były to trzy nimfy: Ajgle, Eryteja i Hespereduza. Według Teogonii Hezjoda uchodziły za córki Nyks. Z czasem zaczęto je również uważać za córki Zeusa i Temidy lub Forkosa i Keto albo Atlasa i Hesperii (lub Nyks). Były strażniczkami jabłoni na której rosły złote jabłka. Był to dar ślubny ofiarowany Herze przez Gaję. W jej pilnowaniu pomagał im Ladon - smok o stu głowach, który nigdy nie zasypiał. Zdobycie jej owoców było 11 pracą Heraklesa.

Kompleks Klitajmestry – podświadoma nienawiść żony do męża. Wynika ze związanych z jego osobą, silnych, traumatycznych przeżyć, pozornie zapomnianych, jednakże rzutujących na jej późniejsze zachowanie. Mitycznym prawzorem jest Klitajmestra, żona króla Myken – Agamemnona, która razem ze swoim kochankiem zamordowała swojego męża.

Uranos (Niebo) – w mitologii greckiej bóg i uosobienie nieba. Bez udziału innej istoty poczęła go i urodziła Gaja (Ziemia), która stała się jego małżonką. Wspólnie spłodzili kolejne pokolenia bogów. Z ich związku na świat przyszli; hekatonchejrowie, cyklopi, tytani i tytanidy.

Król olszyn, Król olch lub Król elfów (oryg. Der Erlkönig) to ballada Johanna Wolfganga von Goethego, napisana w 1782 r. Opisuje śmierć dziecka z rąk nadprzyrodzonej istoty, ducha, tytułowego króla olch. W tradycji folkloru duńskiego i niemieckiego postać króla elfów jest zapowiedzią śmierci, gdyż ukazuje się osobie umierającej. Źródłem wielu przesądów było drewno olchowe, które po rozrąbaniu czerwienieje, jak gdyby krwawiło.

Jimmu był kontynuatorem misji Ningiego, który wyruszył na ziemię, by podbić Archipelag Japoński. Z pomocą babki swego pradziadka Ninigiego, bogini słońca Amaterasu, która nakazała, aby zesłano mu magiczny miecz oraz przewodnika Yatagarasu w postaci kruka o trzech nogach, wypełnił zadanie zdobywając nowe ziemie. Dzięki czynom dokonanym podczas wyprawy zasłużył sobie na godność pierwszego cesarza Japonii. Pośmiertnie nadano mu imię Jimmu.

Kronos spłodził z Reą kilkoro dzieci ale wszystkie połknął zaraz po narodzinach, ponieważ dowiedział się , że jedno z jego potomków odbierze mu tron. Lecz gdy narodził się Zeus, Rea wraz z Uranosem obmyśliła plan ocalenia dziecka podając Kronosowi do połknięcia kamień zawinięty w pieluchy. Zeusa zaś ukryła w grocie na Krecie. Był pod opieką nimfy Adamantei, która karmiła go kozim mlekiem.

Polihymnia była w mitologii greckiej muzą poezji sakralnej i lirycznej, a także pantomimy. Uchodziła za córkę boga Zeusa i tytanidy Mnemosyne, czasem była uważana za matkę Orfeusza. W sztuce przedstawiana jest zwykle jako kobieta otulona himationem, w długiej uroczystej szacie (w głębokiej zasłonie, jakiej używało się przy obrzędach religijnych), w zamyślonej pozie, niekiedy z palcem na ustach (na ogół nie posiada atrybutu).