Pytania o starożytnej Grecji

Jajo orfickie – w tradycji orfickiej jajo kosmiczne, z którego narodziło się pierwotne hermafrodytyczne bóstwo Phanes-Protogonos utożsamiane niekiedy z Zeusem bądź Erosem. Srebrne jajo orfickie przedstawiane jest często z wężem wokół. Pojęcie jaja orfickiego pojawia się także w pracach Carla Gustava Junga jako składnik mandal.

Sparta – znaczące miasto-państwo (polis) starożytnej Grecji. Państwo nazywało się właściwie Lacedemon, a Sparta była jego stolicą nad rzeką Eurotas w Lakonii, na południowo-wschodnim Peloponezie. Rzeka dostarczała ryb i wody, obecna nazwa to Ewrotas. Początki Sparty ustala się na XII-XI wiek p.n.e., kiedy Dorowie zaczęli się osiedlać w Lakonii.

Dorowie – lud grecki mówiący dialektem doryckim, który pod koniec II tysiąclecia p.n.e. zajął Helladę achajską. Pierwotnie, kiedy przebywali w górach Pindos. Założył Spartę i zapoczątkował podbój półwyspu Peloponez. . Dorowie mieli dzielić się na trzy plemiona: Hylleis, Dymanes i Pamfyloi. Plemiona spokrewnione z Dorami, które mówiły dialektem północno-zachodnim i brały udział w pierwszej fali migracji doryckiej.

W Grecji nie było wielkich rzek, wokół których tworzyłyby się wielkie cywilizacje. Tylko 30% terytoriów nadawało się pod uprawę. Takie ukształtowanie terenu sprawiło, iż Grecy nie stworzyli jednego państwa. Nazwa ta pochodzi od Hellen, mitycznego przodka wszystkich Greków, wymienionego przez Homera.

Do najstarszych cywilizacji greckich należą cywilizacja minojska i mykeńska. Cywilizacja minojska powstała na wyspie Kreta w III tysiącleciu p.n.e. Swoją nazwę zawdzięcza dzięki legendarnemu władcy Minosowi. Kreteńczycy mieli silną flotę, dobrze rozwiniętą architekturę i sztukę.

Starożytna Grecja – cywilizacja, która w starożytności rozwijała się w południowej części Półwyspu Bałkańskiego, na wyspach mórz Egejskiego i Jońskiego, wybrzeżach Azji Mniejszej, a później także w innych rejonach Morza Śródziemnego. Starożytna Grecja uważana jest za kolebkę cywilizacji zachodniej.

Kolumny były szeroko stosowane w architekturze starożytnej greckiej, przyporządkowano im architekturę, dorycką, jońską oraz koryncką. Teoretyczną podstawę dla porządków antycznych dorycki, joński, koryncki stanowi traktat rzymskiego architekta Witruwiusza.

Maksymy delfickie, zwane także Przykazaniami siedmiu mędrców – zbiór krótkich przysłów, które miały zostać wyryte na steli stojącej przed świątynią Apollona w Delfach. Jest to najstarszy dydaktyczny tekst mądrości greckiej. Są niezwykle lapidarne – większość składa się z 2–3 słów.

Teci (od gr. θής thes „parobek, najemnik”, – warstwa społeczna w starożytnej Grecji, obejmująca najuboższych członków społeczeństwa. W epoce homeryckiej mianem tetów określano ludzi nieposiadających ziemi i niezwiązanych z rzemiosłem, co dawałoby im miejsce wśród demiurgów.

Kanon dziesięciu mówców – to lista najwybitniejszych mówców attyckich, zestawiona przez Cecyliusza z Kaleakte (60-5 p.n.e.), retora, teoretyka attycyzmu. Są to: Antyfon, Andokides, Lizjasz, Izajos, Ajschines, Hyperejdes, Izokrates, Likurg z Aten, Demostenes, Dejnarchos.