Ga­stro­no­mia najtrudniejsze zagadki

1900 roku André Michelin opublikował pierwszą edycję przewodnika po Francji. Przez pierwszych 30 lat okładka przewodnika była niebieska, po 1931 roku zmieniono ją na czerwoną. Przewodniki Michelin można podzielić na serię przewodników kulinarnych (Czerwone przewodniki), opisujących hotele i restauracje, oraz serię przewodników turystycznych (Zielone przewodniki), opisujących miasta, regiony i państwa pod kątem ich atrakcyjności turystyczno-krajoznawczej.

St. Peter Stiftskeller to lokal zlokalizowany w murach klasztoru św. Piotra w Salzburgu. Pierwsze wzmianki o nim pojawiają się w zapiskach uczonego Alkuina, datowanych na rok 803. Według informacji, gościem restauracji bywał chociażby austriacki kompozytor Michael Haydn jak również rodzina Mozarta.

Zgodnie z opracowanym i wprowadzonym systemem Haccp każdy kolor deski ma inne zastosowanie w gastronomii. Określone są deski żółte, czerwone, niebieskie, zielone, białe oraz brązowe.

W 1900 roku André Michelin opublikował pierwszą edycję przewodnika po Francji, który miał być pomocny dla kierowców podczas podróży i zwiedzania. Przewodnik był rozprowadzany za darmo aż do 1920 roku. Zgodnie z historią opowiadaną przez braci Michelin, opłata została wprowadzona po tym, jak znaleziono stertę przewodników, która podpierała stół w warsztacie samochodowym. W 1926 roku przewodnik wprowadził ocenę gwiazdki, którą oznaczano restauracje z dobrym jedzeniem. Dwie i trzy gwiazdki zostały dodane we wczesnych latach 30. XX wieku.

Arancini to smażone ryżowe kulki w panierce z bułki tartej. Jest to typowa potrawa kuchni sycylijskiej. Typowy farsz aranicini to ragù, sos pomidorowy, mozzarella, lub groszek.13 grudnia w trakcie święta Świętej Łucji (Santa Lucia) w kawiarniach dostępne są arancini ze słodkim nadzieniem. Nazwa potrawy wiąże się z jej podobieństwem do pomarańczy - w języku włoskim „arancia”.

Widelec pojawił się we Włoszech wcześniej niż w jakimkolwiek innym kraju ze względu na makaron.

Trufle jako owoce ziemi znane były już w czasach starożytnych. Fascynowały ludzi przez tysiące lat. Istnieją świadectwa, że obecne były w diecie ludów sumeryjskich, jak też za czasów patriarchy Jakuba (około 1700-1600 p. n. e.), ale istnieją też źródła, które podają, że zbierane są już od 3600 lat.